Artykuł partnera
Czyraki są skórnymi wrzodami pojawiającymi się na twarzy lub innych owłosionych częściach ciała. Istotą choroby jest zapalenie mieszka włosowego oraz jego okolic wywoływane przez bakterie. Wrzodów skórnych nie należy ignorować, gdyż nieleczone mogą stać się przyczyną różnych powikłań, np. gorączki, ogólnego osłabienia organizmu, a nawet zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu.
Jakie objawy są charakterystyczne dla czyraka?
Czyrak ma postać nieestetycznego wrzodu pojawiającego się w miejscach, w których skóra najbardziej się poci oraz jest szczególnie narażona na tarcie, czyli na karku, grzbietach dłoni, pod pachami, w pachwinach oraz na pośladkach. Częstym miejscem powstawania czyraka jest również skóra twarzy i głowy.
Przyczyną choroby jest zakażenie bakteryjne wywołane przez gronkowca złocistego. Wskutek zakażenia rozwija się proces zapalny w obrębie mieszka włosowego. Powstaje niewielki, bolący, czerwony guzek z ropnym pęcherzykiem, który wynosi się ponad poziom skóry.
Najczęściej czyrak występuje jako pojedyncza zmiana, jednak zdarzają się przypadki mnogich wrzodów skórnych określanych jako czyraczność. Czyraki mnogie pojawiają się u osób cierpiących na choroby wyniszczające organizm, m.in. nowotwory, niedobory pokarmowe oraz awitaminozy, czyli braki określonych witamin. U niektórych osób z czyrakiem może dojść do gorączki oraz powiększenia węzłów chłonnych, co jest sygnałem toczącej się ostrej infekcji w organizmie. Po kilku dniach od pojawienia się intensywnie czerwonego guzka, wrzód zostaje przekształcony w krostkę z treścią ropną. Powstaje czop martwiczy, z którego wydobywa się ropa.
Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi czyraków są: cukrzyca, otyłość, choroby nerek, niedożywienie oraz przyjmowanie leków immunosupresyjnych, czyli obniżających odporność organizmu.
Leczenie czyraków – na czym polega?
Diagnostyka czyraka opiera się przede wszystkim na badaniu fizykalnym powstałej zmiany oraz jej okolic. Zdarzają się przypadki kiedy lekarz ma pewne wątpliwości co charakteru powstałego ropnia. Wówczas zaleca się wykonać wymaz bakteriologiczny stwierdzający obecność zakażenia wywołanego przez gronkowca złocistego.
U osób z czyrakiem pojedynczym leczenie polega na stosowaniu preparatów o działaniu przeciwzapalnym oraz bakteriostatycznym, które hamują wzrost i rozmnażanie się bakterii. Często wykorzystywanym środkiem jest roztwór lub maść ichtiolowa. Można również przygotowywać domowe okłady z preparatu odkażającego, np. rywanolu. Po wypłynięciu z czopa martwiczego ropnej wydzieliny, powstałą ranę należy oczyścić spirytusem salicylowym, aby nie doszło do wtórnego zakażenia. W przypadku czyraczności stosuje się antybiotykoterapię miejscową lub ogólną. Czyraki mnogie niekiedy wykazują tendencję do zlewania się w jedną, dużą zmianę, co określane jest jako czyrak gromadny. Bardzo rozległe owrzodzenia poddawane są resekcji chirurgicznej.
Usunięcie czyraka lub jego nacięcie w celu pozbycia się ropnej treści może być przeprowadzone wyłącznie w gabinecie lekarskim przez specjalistę.